Month: November 2019

Belgische spaarders zijn rotverwend

Tien redenen waarom Belgische spaarders rotverwend zijn.

  1. Je spaargeld wordt gegarandeerd door de overheid.
  2. Een spaarrekening kost niets.
  3. Je ontvangt een rente van minstens 0,11% zonder risico’s te nemen.
  4. Ter vergelijking: Nederlandse spaarders krijgen 0,01% rente bij hun grootbank.
  5. Sommige banken rekenen negatieve rentes aan bij hun rijke klanten. Kleine spaarders worden gepamperd.
  6. Spaarders die de moeite doen om over te stappen kunnen 0,60% rente krijgen.
  7. Je rente wordt niet belast.
  8. Ter vergelijking: Nederlanders moeten belasting betalen op een fictieve rente op hun spaargeld. Die fictieve rente ligt veel hoger dan de werkelijke opbrengst.
  9. Je kan je geld ieder moment opvragen.
  10. De lage rente geeft mensen iets om over te klagen, wat hen gelukkig maakt.

Zie ook Waarom je (bijna) geen rente krijgt op je spaarrekening.

Zeurpieten

Nederland is in de ban van het jaarlijkse zwartepietendebat. Maar ik wil het hier even hebben over de Hollandse zeurpieten.

-‘De inflatie in Nederland bedraagt meer dan twee procent!’

-‘Onze pensioenen worden gekort!’

De zeurpieten moeten niet lang nadenken over de schuldige.

-‘De ECB natuurlijk! Met een voorzitter uit ItaliĆ« of Frankrijk, dat kan niet goed gaan. Spilzieke Zuid-Europeanen! Huilie-huilie.’

In werkelijkheid is de inflatie in Nederland hoger doordat de Nederlandse regering de BTW verhoogde. De pensioenen moeten lager doordat De Nederlandsche Bank de rekenrente vastkoppelde aan de risicovrije langetermijnrente.

De Nederlanders moeten dus stoppen met de zwarte piet door te schuiven naar de ECB. De verantwoordelijken zitten in Den Haag, niet in Frankfurt.

Subsidies voor luchtvervuiling

Aardgas en stookolie zijn relatief propere brandstoffen. Zeker in vergelijking met steenkool en hout.

Bron

Je zou dus verwachten dat kolen en hout meer belast worden.

Het tegendeel is waar.

De BTW op aardgas en stookolie: 21%.
De BTW op steenkool: 12%
De BTW op brandhout: 6%

Bovendien bestaat een deel van de factuur voor aardgas en stookolie uit heffingen. Op steenkool heft de overheid dan weer geen accijnzen.

De vervuiler betaalt krijgt subsidies in BelgiĆ«…

En dan maar janken over het gat in de begroting en dat we onze milieudoelen niet halen.

De volgende federale regering weet alvast wat te doen.

Cross border financial services: Europe’s Cinderella?

The Belgian Financial Forum and SUERF held a colloqium about cross border financial services in Europe.

An impressive line-up of speakers from the public and private sector discussed why European banks don’t sell more services outside their home countries.

Some pointed out that regulation is still fragmented along national borders – despite the banking union.

But the recurring theme of the day was the lack of profitability. There is no business case for mergers and acquisitions. Countries like Germany and Italy have way too many banks.

Chart by Morgan Stanley, via Johannes Borgen

The industry would be better off with fewer players, but nobody wants to take over small banks with wafer-thin margins.

You can read my Twitter thread about the event here.

The slides of the presentations are available here.

De staatsschuld is veel te laag

De nieuwe federale regering heeft extra geld nodig. De oplossing is simpel: lenen. En dan bedoel ik niet 11 miljard euro lenen om het gat in de begroting te dichten. 11 miljard euro is peanuts. Nee, Belgiƫ moet honderden miljarden lenen. De staat kan immers lenen aan negatieve rente.

Mijn advies aan de toekomstige minister van Financiƫn: leen 1000 miljard, steek het in een kluis, en binnen twee jaar moet je maar 988 miljard terugbetalen. Voila, 12 miljard verdiend zonder hogere belastingen!

Naast het positieve effect voor de begroting, is een hogere uitgifte van overheidsobligaties overigens ook een oplossing voor het tekort aan risicoloze financiƫle activa, de zogenaamde safe asset shortage.

The Weimar hyperinflation revisited

In a 2017 blog post, I wondered why Germans remember the hyperinflation of the Weimar Republic era.

Nils Redeker, Lukas Haffert and Tobias Rommel have recently published a paper about this very question. In Misremembering Weimar: unpacking the historic roots of Germany’s monetary policy discourse, they show that

most Germans do not know that Germanyā€™s interwar period was shaped by two separate crises, but rather see them as being one and the same.

Furthermore,

Looking back into a skewed version of their own history, many Germans conclude that mass unemployment and high inflation are just two sides of the same coin. What makes this worse is that this misconception is especially prevalent among well-educated and politically interested Germans. Hence, the group of people following the ECBā€™s monetary policy most closely is also the group most likely to draw the wrong lessons from German history. But public thinking about Weimar economic history is not just substantially flawed. We can also show that the skewed memory of the Weimar Republic still affects the way in which at least some Germans think about monetary policy today.

Update 15/02/2020: The following comment on a FT Alphaville article about German financial assets corroborates Redeker et al‘s thesis:

The commenter is probably well-educated, or he wouldn’t read Alphaville. But he makes two mistakes. First of all, the hyperinflation did not occur in the 1930s. Secondly, there is a logical inconsistency. If Germans fear hyperinflation, why do they hold 40% of their assets in currency and deposits? That doesn’t make any sense, as a new hyperinflation would make these assets worthless.

Michel Maus over de personenbelasting

Op 29 oktober 1919 voerde Belgiƫ de inkomstenbelasting in.

Professor Michel Maus beschrijft hier hoe het systeem de voorbije eeuw veranderde. In het begin werden lonen, roerende en onroerende inkomsten progressief belast. Wie meer verdiende, betaalde met andere woorden ook een hoger percentage belastingen. De hoogste belastingschijf, met een belastingvoet van 27,3%, had een ondergrens van Ć©Ć©n miljoen frank. Dat komt overeen met anderhalf miljoen euro in de prijzen van 2019.

Ter vergelijking, op je inkomsten in de hoogste schijf moet je momenteel 50% belasting betalen1. En die hoogste schijf begint momenteel bij 40 000 euro, niet bij 1 500 000.

Bovendien worden roerende inkomsten aan een lager, vlak tarief belast. Resultaat: wie kan, beschermt zich tegen de fiscus met een vennootschap. Van het progressief systeem uit 1919 blijft niet veel meer over, behalve voor werknemers.

Conclusie van Michel Maus:

Het wordt dan ook hoog tijd om weer eens na te denken over de fundamenten van ons fiscaal systeem.

AI lawsuits are coming

AI will disrupt finance, but not in the way some tech bros think.

In a viral thread, David Heinemeier Hansson describes how Apple Card discriminates against his wife. Nobody at the company can explain how the algorithm makes its decision. Just “computer says no”.

That’s the kind of bureaucratic horror you expect from an old-fashioned state-run company. Ironically, Apple markets its credit card as “built on the principles of simplicity, transparency, and privacy” and “Created by Apple, not a bank”.

Yeah, I’ll stick to my bank, thanks.

If you can’t explain your AI, lawsuits are coming.

Long lawyers, short black box AI.